Het Chinese zwaard

[Hoofdpagina]

Het Chinese zwaard
Door Peter Dekker

Ondanks de bekendheid van het Chinese rechtzwaard, de jian, hoort men vaak dat het Chinese zwaard van slechte kwaliteit is. Als een gesprek over goede zwaarden gaat, krijgen de Japanse zwaarden al snel de naam van beste zwaarden ooit gemaakt. In werkelijkheid staat het Japanse zwaard niet op eenzame hoogte, maar is vergezeld door Chinese en nog onbekender, Indiase zwaarden. Ik wil in dit artikel enig licht trachten te werpen op de ware Chinese jian.
Volledig artikel

[Ger]

Mooi artikel, Peter!

Ik vraag me alleen af:

Er is aan de buitenkant ook niets te zien van deze laatste hittebehandeling, een expert kan het slechts voelen aan het zwaard.

Hoe voel je dat?

[Tim Geelen]

Zeer interessant, Peter.
Bedankt.

[Peter]

Sorry dat ik deze reactie niet eerder had gezien!

Het is te voelen aan een bepaald soort vibratie in het staal. Als je het een keer hebt gevoeld weet je wat ik bedoel. Als je een lang Chinees rechtzwaard vast hebt met de punt naar boven en met je andere hand op de pommel slaat, begint het te vibreren.

Een modern zwaard wijkt dan een aantal mm uit en begint te wobbelen. Een goed gemaakt antiek zwaard is meer als een stemvork, er is geen grote beweging, alleen een heel subtiele vibratie en soms zelfs een zoemed geluid.

Dit effect is verreweg het meest merkbaar bij Chinese jian. Kromme zwaarden (zowel Japanse als Chinees) vibreren door hun vorm sowieso niet heel erg, zelfs moderne replica's niet. Japanse antieke zwaarden zijn ook weer wat "doder" dan rechte en kromme Chinese antieke zwaarden.

Naast een goede tempering, ben ik erachter gekomen (via Andrew Jordan, messensmid die zijn messen van erts maakt dat aan historische standaarden voldoet) dat de verontreiniging in het staal ook mee speelde. Het staal dat nu in zwaarden word gebruikt voor de harde kern is vaak te "puur" en daarom minder rigide dan het oude staal uit natuurlijke ijzerbronnen. Naast koolstof zijn ook de gehaltes mangaan en zwavel erg belangrijk, en hoewel er vandaag veel naar koolstofgehaltes word gekeken, is men vaak minder bezig met de juiste verhoudingen mangaan en zwafel.

Behalve voor een klein aantal puristen maakt het ook niet veel uit, want zo'n zwaard heeft meestal pas z'n volle sterkte nodig bij contact met een ander stuk staal of iets dat heel hard is. Iets dat in onze wereld nog maar zelden gebeurd. Bij het snijden van doelen als bamboe en tatami is het wat minder relevant.

Groetjes,

Peter

[Frankmens]

Hey peter,

Ik ben net op deze site een beetje aan het rondsnuffelen en ik zie opeens staan in je post over het chinese zwaard staan:

"Door het verschil in koeling trekt het zwaard krom, en op deze manier kreeg het Japanse zwaard zijn karakteristieke kromming."

Maar ik dacht juist dat metaal uitzet als het warm is, en krimpt als het afkoelt! dan denk ik, dat zwaard moet dan richting de snede gaan krommen? dus dat je iets in de richting van een sikkel krijgt;) wel heel ver gezocht maar toch..
Nu heb ik zelf laatst een mes gesmeed, vrij breed en lomp, iets in de richting van een bowie, maar dan veel dunner uitgevallen, en toen heb ik enkel de snede in het water gehard, tot u toe ging alles nog goed, maar daarna deed ik hem direct in de olie om de rug ook af te koelen zodat deze de geharde snede niet weer onthardde!
Pats! zei die direct in de olie de snede was pats gescheurd en er was een stuk uitgesprongen, en ik denk dat dit minder gauw zou gebeuren als ik het gewoon af had laten koelen, dat de stress enkel in de snede zat en de rug deze stress opving.

hier dus mijn theorie: pas als je de rug hard(of in elk geval heel snel afkoelt) trekken de metaaldelen supersnel naar elkaar toe en gaan deze dus krimpen ten opzichte van de snede, dus de vorm van de "japanse zwaarden" ikweet de termen van alle zwaarden neit dus ik noem het maar zo ^^
tenzij deze in de goede vorm gesmeed en al al een bepaalde kromming heeft richting de rug, en je de snede hard, dan trekt deze kromming iets rechter.

Hopelijk reageer je nog op dit forum

groetjes, frank

[Bart V]

Als ik het goed heb komt het omdat de moleculen groter worden als ze gehard worden en daarom trek een traditioneel Japans gesmeed zwaard krom richting de rug. Zover ik begrepen heb kun je dit niet met alle moderne staalsoorten doen en is het resultaat ook afhankelijk van of je water of olie gebruikt tijdens het harden.

[meneer T.]

Hoi Bart. Als voormalig laborant wil ik even het volgende opmerken. De moleculen worden niet groter. Die blijven hetzelfde formaat.

Het heeft te maken de afstand tussen de moleculen, de spanning tussen de moleculen (en de daarbij behoren krachten) en verandering van de kristallen in het staal die bepalen hoe het zwaard krom trekt.
Het zwaard buigt overigens beide kanten op bij het afkoelen (spoel door naar 8:08):
http://www.youtube.com/watch?v=rwQqtf86 ... re=related

[Bart V]

Dus ze worden niet groter, maar ze nemen toch wel meer plaats in of niet? Komt dit dan omdat er meer ruimte tussen zit? Ik probeer het voor me te zien en als je meer uit wilt leggen of een linkje hebt naar een website/artikel dan hoor ik het graag!

[meneer T.]

Simpel gezegd, wordt bij verwarmen de afstand tussen de moleculen groter en wordt het volume van het zwaard groter. Koelt het af, dan wordt de afstand tussen de moleculen kleiner en neemt het volume van het zwaard af.

Ik heb even gegoogeld. Hier is een verhaal voor onderbouw havo/vwo.
Het is wel heel duidelijk. Veel lees plezier:
http://www.roelhendriks.eu/Natuurkunde/ ... heorie.pdf

[Bart V]

Bedankt voor je antwoord, het natuurkunde verhaal bracht wat herinneringen terug. Omdat het verhaal niet specifiek over staal ging klopt het dan als ik zeg dat door de snellere koeling van de snede meer ruimte tussen de moleculen aan die kant word behouden waardoor het zwaard uiteindelijk naar de rug toe krom trekt?

[meneer T.]

Zo ongeveer, ja.